Een verhaal dat vertelt over wat werkelijk belangrijk is in relaties namelijk vooral letten op het positieve.
Een verhaal vertelt over twee vrienden die door de woestijn liepen.
Op een moment tijdens de reis kregen ze ruzie en de ene
vriend sloeg de ander in het gezicht. Degene die geslagen werd
was gekwetst, maar zonder iets te zeggen schreef hij in het
zand: ‘VANDAAG SLOEG MIJN BESTE VRIEND MIJ IN HET GEZICHT’.
Zij liepen verder totdat zij een oase vonden, waar zij
besloten een bad te nemen. Degene die was geslagen raakte vast
in modder en dreigde te verdrinken, maar de vriend redde hem.
Nadat hij was bijgekomen, schreef hij op een steen: ‘VANDAAG
REDDE MIJN BESTE VRIEND MIJN LEVEN’.
De vriend die had geslagen en zijn beste vriend had gered
vroeg hem: ‘Nadat ik je had geslagen, schreef je in het zand en
nu schrijf je op een steen, waarom?’. De andere vriend antwoordde:
‘Als iemand ons pijn doet moeten we het in zand opschrijven waar
de wind van vergeving het kan uitwissen. Maar als iemand iets
goeds doet voor ons, moeten we het in steen graveren, waar geen
wind het ooit kan uitwissen’.
Men zegt dat er een minuut nodig is om bijzondere mensen te
vinden, een uur om hen te waarderen, een dag om van hen te
houden, maar daarna een heel leven om hen te vergeten.
Auteur: onbekend