Dit verhaal laat zien dat een worsteling soms noodzakelijk is.
Een man had eens een cocon van een vlinder gevonden. Op een dag verscheen er een kleine opening in de cocon. De man keek urenlang toe hoe de vlinder moeizaam zijn kleine lichaam uit de cocon probeerde te wurmen. Na verloop van tijd leek het er op of er niets meer gebeurde. Naar het scheen had de vlinder al zijn kracht gegeven om zich uit de cocon te bevrijden, maar hij bleek niet bij machte verder dan halverwege te komen.
Om de vlinder een handje te helpen, pakte de man een schaartje en knipte voorzichtig het belemmerende stukje van de cocon af zodat de vlinder zonder verdere obstakels naar buiten kon komen. Inderdaad kwam de vlinder nu met gemak naar buiten, maar nu bleek dat zijn lichaampje er opgezwollen uitzag en dat zijn vleugels erg klein en in elkaar geschrompeld waren.
De man bleef naar de vlinder kijken omdat hij verwachtte dat nu ieder moment de vleugels van de vlinder zich zouden ontvouwen en dat na verloop van tijd het lichaampje normale proporties zou aannemen. Dit gebeurde echter niet. De vlinder moest de rest van zijn leven kruipend doorbrengen met een gezwollen lichaam en verdroogde vleugels. Hij zou nooit kunnen vliegen.
Wat de man met zijn goede bedoelingen in de haast niet had begrepen, was dat de belemmerende cocon, en de strijd die er voor nodig was voor de vlinder om zich door het kleine gaatje naar buiten te wurmen nodig was. Op deze manier kon vloeistof van het vlinderlichaam naar de vleugels gebracht worden zodat deze klaar zouden zijn om mee weg te vliegen zodra de vlinder zich van de cocon zou hebben ontdaan.
PS. Ik ben op zoek naar de naam van de schrijver van dit verhaal. Als iemand dit weet laat het me dan weten.
Op de website http://www.alberteinstein.nl/?q=node/259 vond ik volgende verkorte versie van dit verhaal met ref:
John Bazalgette, The Grubb Institute, Londen
Een man zag eens een vlinder, die bezig was zich uit z’n cocon los te maken om in een prachtige nieuwe gedaante ter wereld te komen. Vol medelijden pakte hij z’n zakmesje en sneed het weefsel voorzichtig los. Toen nam hij het diertje voorzichtig in z’n handen en wierp het hoog in de lucht. Tot zijn verbijstering dwarrelde het hulpeloos wentelwiekend naar de grond, niet in staat om te vliegen. Door het werk van de vlinder om uit z’n omhulsel te komen over te nemen, had hij het diertje onbedoeld beroofd van de levensnoodzakelijke oefeningen om te kunnen vliegen.
Er ontbreekt nog de moraal van het verhaal, n.l.:
Soms zijn worstelingen precies wat we nodig hebben in het leven. Als we ons leven zouden leven zonder obstakels, dan zouden we kreupel raken. We zouden niet zo sterk zijn als we zouden moeten zijn. We zouden nooit kunnen vliegen.
Beste Ludo,
Ik weet niet of je inmiddels de naam van de schrijver al hebt kunnen achterhalen, maar mocht dit niet het geval zijn hierbij mijn bron. Als ik het goed heb komt dit uit ‘Kun je een rups leren vliegen’ van Jan Bommerez en Kees van Zijtveld. Overigens een erg gewaardeerd boek.