In de begeleiding van teams, koppels en individuele trajecten is het ‘niets zeggen vanwege de lieve vrede’ regelmatig onderwerp van gesprek. Om maar geen spanningen te veroorzaken of om de ander maar niet te kwetsen, spreken mensen zich niet uit. Met alle gevolgen van dien.
Door te doen alsof iets er niet is, verdwijnt het meestal niet. Vermijden en niets zeggen lijken op korte termijn de situatie spanningsvrij te houden. Maar eigenlijk is dit niet zo. De spanning in je bouwt zich op, zeker als je geraakt bent door wat er gebeurd is of als het ongemak ervan vaker voorkomt. Ook al spreek je het niet uit, toch gaat wat je binnenhoudt tussen jou en de ander staan. Wellicht ga je de persoon in kwestie vermijden of word je afstandelijker doordat je de persoon minder van jezelf laat zien. Een andere mogelijkheid is dat je irritatie of verdriet niet kunt binnenhouden en sneller geïrriteerd bent, of dat je merkt dat venijnige opmerkingen je af en toe ontglippen.
Wat ik hiermee wil laten zien, is dat niets zeggen ‘om de lieve vrede te bewaren’ betrekkelijk is. Het kan grote gevolgen hebben. Zoals collega’s die elkaar al jarenlang vermijden vanwege iets dat niet of onvoldoende uitgesproken is. Of dat mensen over hetgeen gezegd is ’s nachts liggen te piekeren, soms nachten lang. Sommige mensen laat het zo niet los en zij worden er ziek van. Er zijn koppels die uit elkaar groeien doordat zaken niet uitgesproken worden. Of mensen die hierdoor een andere baan zoeken of gaan roddelen en met hun negatieve beeldvorming anderen aansteken. Hierover is meer te lezen in dit artikel.
Enkele jaren geleden las ik een onderzoek waarvan de uitkomst was dat dagelijks terugkerende kleine irritaties op termijn een even grote of zelfs grotere impact op mensen kunnen hebben dan eenmalige grote stressfactoren zoals baanverlies.
Dit allemaal gezegd hebbende, denk ik dat goed voor jezelf en anderen zorgen ook inhoudt dat je zo veel mogelijk een open gesprek opzoekt. Het opvallende is dat, ook al is het spannend, het probleem over het algemeen groter is in ons hoofd dan in de werkelijkheid. En dat het uitspreken van deze zaken oplucht, de lijnen zuiver houdt en het de ander en jezelf mogelijkheden geeft om ervan te leren.