Een ontroerend waargebeurd verhaal van een oude professor (Morrie) die stervende is en in zijn laatste maanden bij toeval weer contact krijgt met zijn favoriete oud-student (Mitch). Dit boek beschrijft hun laatste gesprekken die gaan over de opgedane levenslessen van Morrie en hoe hij zo goed mogelijk probeert om te gaan met het aftakelen van zijn lichaam en hoe hij zich zo goed mogelijk voorbereidt op de dood.
Jaren hebben ze elkaar niet meer gezien, maar al snel zitten ze weer als leraar en leerling bij elkaar. Morrie geeft aan Mitch in zijn laatste maanden de levenslessen door die hij heeft opgedaan. Bij iedere ontmoeting met Mitch (iedere dinsdag) is hij er slechter aan toe dan de week ervoor. Zijn worstelingen, zijn strijd, zijn vreugde, zijn inzichten zijn zonder opsmuk en realistisch door Mitch weergegeven in het ontroerende verhaal dat hij uitgebracht heeft als “Mijn dinsdagen met Morrie”.
De professor, Morrie, is stervende aan ALS . Een ziekte waarbij je in toenemende mate controle verliest over je spieren. Meestal kruipt het vanuit je benen stilaan naar boven totdat je helemaal verlamd bent en je lucht krijgt toegediend. Je geest is dan echter nog steeds helder, maar je lichaam stopt er beetje bij beetje mee totdat je niet meer kunt ademen en stikt.
Eén van de mooiste momenten in het boek, voor mij althans, was het volgende stukje.
Mitch vraagt aan Morrie waar hij het meest tegen op ziet in zijn aftakelingsproces. Morrie’s antwoord hierop was dat hij het moeilijkst vind als hij er aan denkt dat hij zometeen niet meer zijn eigen billen kan afvegen en hiervoor afhankelijk is van anderen. Maar zei hij, ik ben er aan het werken om ook hier het beste van te maken. Er verstrijkt een tijd en het moment breekt aan waarbij Morrie niet meer bij machten is zichzelf fysiek te verzorgen en hier afhankelijk is van anderen. Mitch vraagt hem hoe dit nu voor hem is. Ik geniet ervan, vertelt Morrie hem, dat mensen me met respect en liefde omdraaien, als ze mijn zweren van het doorliggen insmeren met zalf, als ze me in bad doen, als ze me optillen en als ze mijn billen afvegen. Iedereen is kind geweest, het kind zit nog steeds in ons. Voor mij is deze verzorging me weer herinneren hoe dit toen voor mij was en genieten dat mensen dit voor je willen doen.
Ik maak een diepe buiging voor Morrie Schwartz. Hieronder een quote van zijn hand.
Death ends a life, not a relationship.
Met dank aan Ronald Smulders daar hij mij tipte over het bestaan van dit boek.
Hallo Ludo, wat mooi verwoord zeg, hoe je het boek van Mitch Album vindt. Inderdaad een passage die mij als mens en als verpleegkundige ook raakte. Ik was zo vrij het volgende op Twitter te zetten bij @onderonsnu :
Mooie recensie over “Mijn dinsdagen met Morrie”: Hoe Morrie het ervaart dat hij zelf zijn billen niet meer kan wassen http://bit.ly/fE1nSb
Dag Gonnie,
Dankjewel voor je compliment! Ik ben blij dat je dit artikel kunt waarderen en ook erg blij dat je hem getweet hebt! Extra lezers voor het blog zijn altijd welkom. Ik ben het trouwens helemaal met je eens dit boek raakt je als mens enorm.
Ik zag je site http://www.onderons.nu. Wat een mooi initiatief om levensverhalen van mensen vast te leggen. Het lijkt me heel waardevol werk. En voor de nabestaande wellicht nog meer. Mijn moeder is overleden toen ik 24 was en ik merk tot mijn grote spijt dat mijn geheugen niet alles onthoud zoals een cd of boek dit zou doen. Waarbij stukjes van verhalen en soms hele verhalen verloren gaan.
Veel succes!
Ludo
Net een dierbare vriend aan deze ziekte verloren ga het bnnenkort lezen