Voorkomen is niet altijd beter dan genezen

Soms leert iemand meer van pijn en verdriet dan van in bescherming genomen worden. Ik word regelmatig geconfronteerd met klanten die hun best doen om anderen te ontlasten. Hen te beschermen tegen ongemakken of te behoeden voor vergissingen. Vervolgens merken ze echter, dat de ander op hen gaat leunen, geen waardering toont of hun inspanning zelfs als volstrekt vanzelfsprekend ervaart.

Begrijp me goed. Ik zeg niet, dat je de ander niet mag helpen, dat je hem niet mag ondersteunen of zelfs beschermen. Maar doe dit niet klakkeloos! Stel jezelf de vraag of je de ander hier echt mee helpt. Ik zeg dit, omdat er een leermoment zit in pijn, teleurstelling en verdriet.  Problemen onderscheppen en iemand belangeloos beschermen tegen mogelijk naderend onheil is weliswaar lovenswaardig. Maar help je die ander ook daadwerkelijk? Of onthoud je hem door je handelen zijn leermomenten? Ter illustratie een voorbeeld uit mijn eigen leven.

Als kind werd ik enorm gefascineerd door vlammen. De kaarsvlam of de vlammen in de kolenkachel. Het maakte niet uit, als het maar vuur was. Mijn fascinatie ging echter verder dan observeren. Ik voelde ook een sterke drang om de vlammen aan te raken. Mijn moeder vond dat uiteraard geen goed idee, dus beschermde ze mij door mij uit de buurt van de vlammen te houden. Ik was echter zeer standvastig en uiteindelijk was haar geduld op. Ze pakte mijn vinger en duwde die een klein stuk in een kaarsvlam. De huidige generatie opvoedkundigen worstelt waarschijnlijk met deze aanpak. Mijn moeder bereikte echter op dat moment het gewenste effect. Ik was direct verlost van mijn drang om de vlammen aan te raken en mijn moeder had eindelijk rust. Maar ik heb niet alleen door mijn pijnlijke vinger iets geleerd, maar bovenal van de  kans die ik van mijn moeder heb gekregen om die “les te leren”.

Ik denk, dat er veel situaties zijn waarin iemands leerproces sneller en beter in werking treedt door het moeilijk te hebben en/of fouten te maken. Dit “worstelen” activeert innerlijke krachten waardoor iemands persoonlijkheid groeit. Een van de mooiste metaforen hiervoor vind ik de parabel van de vlinder.